maandag 15 maart 2021

Hydrogen the Groningen way. Nr.7

 💦⚡️💚 Green hydrogen is ‘booming’. As the missing link in the energy transition and in the transition to sustainable industry. But how do we make hydrogen ‘big’ and make sure that everyone benefits? Read my voyage of discovery here👇 💚🌍


⚡️💦🙅🏼‍♀️ At a crossroads: are we prepared to share? 🌍


Up to last summer I was looking for innovative terms and conditions for a fair green hydrogen production. Then it fell silent. My quest ran into a dead end. Dozens of phone calls and countless emails provided me with enormous amounts of information, but it was not the Holy Grail. I largely found existing standard agreements for mining. However, recently I addressed a major international digital event about the role of hydrogen in the energy transition and that rekindled my inspiration. So, I’m continuing my mission. 


Fair distribution

The meeting I addressed was intended to exchange information about the role of hydrogen as the ‘missing link’ in a sustainable European energy system. However, the discussion quickly moved beyond Europe. Green hydrogen has the benefit that it can be transported over long distances. Like oil and natural gas, it can be transported across continents without significant losses. That is a major advantage over electricity, where friction with the cable produces energy losses. In other words: with pipelines, or even vessels, it is straightforward to transport energy and more to the point, the pipelines already exist across the globe. It’s natural for people who work in the fossil-energy sector to move quickly to an international level. After all, we already have a properly operating international energy system. But do we? In terms of transport and use, perhaps we do. But the profits or benefits of the fossil-energy economy are not distributed evenly. At the meeting I realised that we consider transport and use in the same way wherever we are, but when it comes to distributing the benefits we start imposing different conditions outside Europe. We're at a crossroads in relation to hydrogen: we can reach agreements now about a new, fair distribution of prosperity. 





More acute problems

Let's start with the places where we extracted large amounts of fossil energy over the past decades. In my region, gas extraction led to earthquakes but we benefited from a prosperous Netherlands nevertheless. Fossil energy was extracted in many other parts of the world, but without any benefits for the local population. They did not benefit from a prosperous country, or the profits. Enormous amounts of profit were achieved in the trade in fossil fuels, and sustainable energy is no different. In many African countries, the trade in oil led to civil war, consider Angola, whilst other sectors, such as agriculture or nature, were pushed aside as in the Congo. Many of those countries now also find themselves at a crossroads: how do they deal with sustainable energy? Often there is significant solar power, whilst wind currents provide opportunities for wind parks. Plenty of possibilities, but developing countries are still looking for their role in the new sustainable-energy system. Many of these countries signed the Paris Agreement, but often have different and more acute problems, such as deforestation, drought or no energy of any kind. Furthermore, they often lack the finance to invest themselves. 

 

Share in the profit

In the Netherland we signed a National Climate Agreement in 2019 in line with the Paris Agreement. Part of this Climate Agreement is that we strive for 50% participation by the local area in sustainable energy projects. You can deal with that in various ways, but let’s say a 50% share in the profits for convenience sake. If that is our demand for solar parks in the Netherlands, why not afford others the same? It would mean that large solar parks will soon spring up all around the world, with Europe importing the energy and the local area with a pot of money at its disposal. That money could be used for the more acute problems. For example, in sub-Saharan countries more than 600 million people do not have electricity at all. Electricity would provide them with more economic opportunities, and it is better for your health than constantly living with a kerosene lamp. Alternatively, the money could be used for planting forests, building schools, or drilling water wells, etc. It would be a genuine contribution to SDGs.


Funds

These days there are many international reforestation projects, but they continue to be expensive and ultimately it works best when local farmers become actively involved. I called Justdiggit.org to find out whether they believe that funds from profits from large solar parks could contribute to their objectives. I also spoke with the people of Rural Spark. They work for people who live in areas that are completely off-grid or have extremely limited access to energy. They are focused on the African market. I asked them too whether these types of funds could contribute to their mission. 


Local needs

It continues to preoccupy me: if we do not want to produce sustainable energy here, but aim to import it, then surely we need to facilitate the same terms and conditions over there? Several (international) people I spoke to pointed out to me that we should not make decisions on behalf of other people. It is perfectly possible that the needs and requirements of the local area are completely different from our own. By making funds available to the local area, we leave it up to them. Either way, now is the time to start reaching those types of agreements. 


Responses

If you're interested in the response from some stakeholders, please read my next blog! But first: What do you think?




donderdag 11 maart 2021

Waterstof op de Groningse manier. Nr 7


💦⚡️💚 Groene waterstof is ‘booming”. Als missing link in de energietransitie en de transitie naar een duurzame industrie. Maar hoe maken we waterstof groot op zo’n manier dat iedereen profiteert? Lees hier mijn ontdekkingstocht 👇 💚🌍 


🙅🏼‍♀️🌍 Op een kruispunt: zijn we bereid te delen? 


Tot vorige zomer was ik op zoek naar vernieuwende voorwaarden voor eerlijke groene waterstofproductie. Toen werd het stil. Ik liep vast in mijn zoektocht. Tientallen telefoontjes en talloze e-mails leverden me veel informatie op, maar niet het ei van Columbus. Ik vond vooral de standaard afspraken die er al voor mijnbouw zijn. Maar toen ik recent mocht spreken op een internationaal (digitaal) EU-event over waterstof, raakte ik toch weer geïnspireerd. En nu zet ik mijn zoektocht voort. 


Eerlijke verdeling

De bijeenkomst waar ik sprak, was bedoeld om informatie uit te wisselen over de rol van waterstof als ‘missing link’ in een duurzaam Europees energiesysteem. Maar al snel ging het ook over buiten Europa. Het voordeel van groene waterstof is dat het over lange afstand getransporteerd kan worden. Net als olie en aardgas kan het ook intercontinentaal worden vervoerd, zonder noemenswaardig verlies. Dat is een grote plus ten opzichte van elektriciteit, waarbij door de wrijving met de kabel energieverlies plaatsvindt. Kortom: via pijpleidingen en zelfs boten kan makkelijker energie worden getransporteerd en bovendien liggen de pijpen al over de hele wereld. Logisch dus dat mensen die werken in de (fossiele) energiesector snel internationaal denken. We hebben immers een goed werkend internationaal energiesysteem? Maar is dat zo? Qua transport en gebruik misschien wel. Maar de winsten van de fossiele energie-economie zijn niet goed verdeeld. Tijdens de bijeenkomst realiseerde ik me dan ook ineens dat we transport en gebruik overal het zelfde zien, maar als het gaat om het verdelen van de winsten, ineens andere voorwaarden stellen buiten Europa. Als het gaat om waterstof staan we dus op een kruispunt: we kunnen nú afspraken maken over een nieuwe, eerlijke verdeling van welvaart. 


Acutere problemen

Om te beginnen op de plekken waar we de afgelopen decennia veel fossiele energie vandaan hebben gehaald. In mijn regio heeft de gaswinning geleid tot aardbevingen, maar wij profiteerden in ieder geval van een welvarend Nederland. Op veel andere plekken in de wereld werd ook fossiele energie gewonnen, maar profiteerde de lokale bevolking helemaal niet. Niet van een welvarend land, niet van de winsten. Op de handel in fossiele energie werd veel winst gemaakt en dat is met duurzame energie niet anders. In veel Afrikaanse landen leidde de handel in olie tot burgeroorlogen (denk aan Angola) en kwamen andere sectoren, zoals landbouw en natuur, in de verdrukking (zoals in Congo). Veel van deze landen komen nu ook op een kruispunt: hoe gaan ze om met duurzame energie? Vaak is er een enorme zonnekracht en bieden windstromen kansen voor windparken. Mogelijkheden te over, maar ontwikkelingslanden zoeken nog naar hun rol in het nieuwe duurzame energiesysteem. Veel van deze landen tekenden wel de Paris Agreement, maar hebben vaak andere, acutere problemen zoals ontbossing, droogte of überhaupt geen energie. Ook missen ze vaak de financiën om zelf te investeren. 

 




Delen in de winst

In Nederland hebben we in navolging van de Paris Agreement in 2019 een Nationaal Klimaatakkoord gesloten. Onderdeel van dat Klimaatakkoord is dat we streven naar 50% participatie van de omgeving bij duurzame energieprojecten. Je kunt dat op verschillende manieren vormgeven, maar laten we voor het gemak uitgaan van 50% delen in de winsten. Als we dat eisen voor zonneparken in Nederland, zouden we dat dan anderen ook niet gunnen? Dat zou betekenen dat overal ter wereld waar straks grote zonneparken verrijzen en Europa de energie importeert, de omgeving een pot met geld ter beschikking heeft. Dat geld kan dan gebruikt worden voor de acutere problemen. Zo zitten in de sub-Sahara-landen ruim 600 miljoen mensen zonder elektra. Elektriciteit zou hen meer economische kansen geven en het is bovendien ook veel beter voor de gezondheid om niet steeds een kerosinelamp aan te hebben. Of het geld kan gebruikt worden voor het terug planten van bossen, bouwen van scholen, waterputten slaan, etc. Zo kunnen we echt bijdragen aan de SDG's.


Fondsen

Er zijn tegenwoordig veel internationale projecten voor herbebossing, maar het blijven kostbare projecten en uiteindelijk werkt het het best als lokale boeren zich er ook voor inzetten. Ik belde met dhr Van Styrum van Justdiggit.org om te horen of zij denken dat fondsen van winsten uit grote zonneparken zouden kunnen bijdragen aan hun doelen. En ik belde met de ondernemers van Rural Spark. Zij zetten zich in voor mensen die wonen in gebieden waar geen of beperkte toegang tot energie is. Ze richten zich op de Afrikaanse markt. Ook hen vroeg ik of dit soort fondsen zouden kunnen bijdragen aan hun missie. 


Lokale wensen

Het blijft me bezig houden: als wij duurzame energie niet allemaal hier willen produceren, maar willen importeren, dan moeten we toch ook dezelfde voorwaarden dáár mogelijk maken? Meerdere (buitenlandse) gesprekspartners  wezen me er op dat wij niet moeten denken voor anderen. De wensen van de lokale omgeving aldaar kunnen heel anders zijn dan onze eisen. Met het beschikbaar stellen van fondsen voor die lokale omgeving, laten we die ruimte. Het is in ieder geval nú het moment om dat soort afspraken te maken. 


Reacties

Benieuwd naar de reacties van een aantal betrokkenen? Lees dan mijn volgende blog! 


Maar eerst: Wat vind jij?